А зіма дажджамі плача, плача…
І канца слязам яе няма.
Мабыць. Закахалася, няйначай,
У сівер наша зімачка-зіма.
Ды зусім няўважлівы ён нейкі…
А ў цябе такі прыгожы стан!
Падвядзі свае густыя вейкі
І сукенку з люрыксам дастань.
Шчокі сокам падфарбуй пунсовым,
Упляці ядлоўчыну ў касу –
Станеш прыгажуняй адмысловай,
Свет не бачыў гэткую красу.
Раніцай марозік падаспее,
Будзе ў цябе футра з каўняром.
Сівер азірнецца – анямее.
Слёзаў горкіх як і не было.
Ты яму ласкава пасміхніся,
За яго няўважлівасць прабач.
Будзе ўсё ў вас добра, не журыся,
Супакойся, зімачка, не плач!
З поўначы завею ён пакліча,
Сыпане на дол снягоў гарой,
І тваё засвеціцца аблічча,
Пад марознай ранішняй зарой.
Не плач, зима
© Copyright: Надежда Момлик 2, 2022
Свидетельство о публикации №122123101964
Свидетельство о публикации №122123101964
Рецензии