Зiма бяжыць, як быццам не патрапiць
абрус цудовы на палi пакласцi.
Яна прыйшла, прыгожая, i вабiць.
Сняжынкавае гэта дзiва - шчасце.
Няужо магу да чарау дакрануцца?
Махае нехта хораша хусцiнкай.
Патрэбна на хвiлiну азiрнуцца -
навокал , глянь, вiдовiшча карцiнкай .
Раку скавау Мароз падлогай - шклянкай,
лагодна гладзяць зорачак напевы.
Вярба, як трэба, пэунай партызанкай,
у белых футрах, як дзяучынкi, дрэвы.
Паветра п ' ю, то водар смачны з кружак,
з дзяцiнства гэты смак па мне —вядомы.
А як прыемна ад прывабных птушак,
што на галiнках быццам нерухомы.
ЗI М А
© Copyright: Людмила Зиновчик, 2022
Свидетельство о публикации №122123001467
Свидетельство о публикации №122123001467
Рецензии