Так хораша, калi сяброукl побач,
калi рамонкi —кветачкi кругом.
Жыцця тады найлепшай будзе здоба.
Я у гэты цуд, якi вакол, бягом.
Прыроды падабаюцца малюнкi,
на золку так прыгожа — дзiва, цуд.
Паветра водар быццам падарункам,
змываецца трывога, смутак, бруд.
I я плыву, далей мой шчасця човен,
на сэрцы звонкi пошчак салауя.
Дык гэта казка —пошук адмысловы,
туды бягу з усмешкай шчырай я.
Кiлiшак поуны спрау, таму так звонка,
прывабнай птушкай да нябёс калi.
Мой родны край —нiбыта ён пярсценкам,
пяшчотай так лагодна прытулiу.
Мая Беларусь
© Copyright: Людмила Зиновчик, 2022
Свидетельство о публикации №122122507386
Свидетельство о публикации №122122507386
Рецензии