Зiма спяшыла цёплай коўдрай
Сагрэць зямельцы сэрца.
На Новы год з навiнай шчодрай
Пад ёлкаю сустрэцца.
Шкада, ды толькi не паспела
Пазбавiць сэрца стогнаў.
Сама умомант аўдавела,
Цяпер ў сукенцы чорнай…
Заплакала слязой красуня,
Сцякае туш па вейках.
Прамчыць вятрыла, як па струнах,
Зажалiцца жалейкай…
Iшла да ёлкi маладухай,
Прыйшла старой бабуляй.
Згубiла з шаўкавiстым пухам
Свой стан – ў вятрах сагнула…
Над ёлкай шэраю без бляску
Разносiць вецер слёзы.
А восень рвецца вырваць казку
Пакуль маўчаць Марозы…
Не разумее недарэчнасць –
Былое адгудзела!..
Жыццё бяжыць, заве у вечнасць,
I кружыць ашалела…
Зямелькi сэрца
© Copyright: Мария Мучинская, 2022
Свидетельство о публикации №122122405861
Свидетельство о публикации №122122405861
Рецензии
