Цiкавасць да рэчаў заўжды абуджае
Жаданне пабегці, упасці - ды зноў
Падняцца, ісці да таго, хто чакае,
Хто бегчы заставіў халодную кроў!
Я зноўку брыду па дарозе да шчасця,
Ды шлях той чамусьці не радасны мне.
І карты упалі чырвонае масці,
Як кроў, што часамі я бачу у сне.
Чаканне чагосці ўначы незямного
Не пройдзе ніколі! Я буду чакаць!
Я буду у снах бачыць тую дарогу,
І будзе яна мяне зноў заклікаць
Да праўды, да вечнасці часу, імгнення,
У тую блакітную дзен далячынь.
Я там дачакаюся толькі збавення,
Каб хтосьці мне душу маю залячыў...
21.11.2007
Знойдзена ў лекцыі "Здаровы вобраз жыцця нацыі"
Цикавасць да рэчау вершы на беларускай мове
© Copyright: Мария Якимович Щелкова, 2022
Свидетельство о публикации №122120708527
Свидетельство о публикации №122120708527
Рецензии