Нiзкай слёз блішчыць раса
нiбы стежкай злога рання
па каторай ты сышла
у вандроўку раставання
Там пакою цiшыня?
Беззаганнасьць
як у маленстве ?
Цi свободы вышыня
з адзiнотай па суседстве ?
Або вабіць новы свет
за заслонаю аблокаў
саграваючы як след
сілай продкаў і прарокаў?
Ну а мне туга і боль
суцяшэннем застаецца
сцёртым рэхам у далонь
незаселенага сэрца
толькi рэшткамi любвi
як прыкметаю адвечнай
пацалункау матыльки
пырхнуць помстай недарэчнай
рэшткi
© Copyright: Дмитрий Панков 3, 2022
Свидетельство о публикации №122120500587
Свидетельство о публикации №122120500587
Рецензии