Я вышыю рамонкі
Я промень развітальны ў клубок тугі зматаю,
Каб толькі ў вырай сонца за птушкай не сплыло.
Янтар туды ўпляцецца і стужка залатая,
І просіні злінялай халоднае цяпло.
Як толькі заімжыцца асенняй дажджавіцай,
Схаваюцца аблогі пад дымам туманоў,
Я вышыю рамонкі ля сонечнай крыніцы
І ўздоўж жытоў даспелых сінечу васількоў.
І будзе да спадобы дыван адметны гэты,
Усім, каго журбота аднойчы не міне,
Бо з’явіцца малюнак раскошлівага лета,
Аздоблены карункам на шэрым палатне.
Я вышыю рамонки
© Copyright: Надежда Момлик 2, 2022
Свидетельство о публикации №122111601937
Свидетельство о публикации №122111601937
Рецензии