Виноградова Евленья. Тянет и тянет. Рус. Бел

Тянет и тянет на берег осенний, -
к речке, забытой людьми.
Сердце притихшее в думах рассеянных, –
память врачует над ним.

Поздний причалит паром, растревожив
серую сонную гладь,
и отшвартуется... Вот бы моложе,
да беззаботнее стать!

Снова на отмели зыбкой и чистой
прутиком тонким черкнуть:
"Лена + ты" и с улыбкой лучистой
туфлей воды зачерпнуть!

Словно ужалит струя, - раззадорит
камешек плоский найти!
"Сколько блинов испеку?" – он, заспорив,
в детство моё улетит...


***

Цягне і цягне на восеньскі бераг

Цягне і цягне на восеньскі бераг, -
рэчкі, забытай людзьмі.
Сэрца прыціхлае ў думах, што шэраг –
памяць варожыць над ім.

Ппрычаліць паром, растрывожыўшы, позні
шэрую сонную роўнядзі гладзь,
і адшвартуецца... Вось бы гадамі парожні,
ды бестурботней мне стаць!

Ізноў на водмелі зыбкай і чыстай
дубчыкам тонкім чыркануць:
"Лена + ты" і з усмешкай прамяністым
туфлем вады зачэрпануць!

Нібы ўджгне бруя, - разахвоціць пасля
каменьчык плоскі знайсці!
"Колькі бліноў спяку?" – ён, заспрачаўшыся,
у дзяцінства маё паляціць...

    Перевёл Максим Троянович