Прабач мяне, мой родны Мінск,
Сустрэнімся не хутка мы, напэўна.
Тваіх вар'ятаў злосны ціск
Перашкаджае мне спяваць напеўна.
Твае забойцы не даюць
На грудзі поўныя ўздыхнуць прывольна.
І зневажаюць там, і б'юць,
Балюча мне набраць паветра вольна.
І дыхаць цяжка, і гуляць
Па парках, вуліцах, дварах і скверах.
Не трэба больш мяне куляць,
Як непатрэбны мех, па турмах шэрых.
І шэраг сумных дум прабач,
Бо не з табой мае надзеі сёння.
Не будзе вольна граць трубач
Ні ў Мінску, ні ў Бярэсьці, ні ў Гародні.
04.11.2022
Вольны трубач
© Copyright: Вершы, 2022
Свидетельство о публикации №122110500043
Свидетельство о публикации №122110500043
Рецензии