Рита Раски. Хлебнула осени глоток. Рус. Бел

Хлебнула осени глоток -
причудам внемлю.
Холодный душ сырой воды -
с небес на землю.
Что есть ответная любовь?
Крылатость мысли
на паутине сентября
вопросом виснет.
Подставлю ковш - ладони рук -
дождю навстречу.
В надежде тайну прошепчу...
и станет легче.
Ах, как беспомощна душа!
Остыл жар лета.
Берёзы лист околдовал
лимонным цветом.
Размах души - на небесах -
ведь откровеньем
порою делимся сполна
лишь со Вселенной.

***
 
Сербанула восені глыток
 
Сербанула восені глыток -
дзівацтвам углядаюся.
Халодны душ волкай вады -
з нябёсаў на зямлю вяртаюся.
Што ёсць зваротнае каханне?
Крылатасць думкі
на павуцінні верасня
пытаннем вісне.
Падстаўлю коўш - далоні рук -
дажджу насустрач.
У надзеі таямніцу прашапчу ...
і стане лягчэй.
Ах, як бездапаможная душа!
Астыў жар лета.
Бярозы ліст зачараваў
цытрынавым колерам.
Размах душы - на нябёсах -
ён адкрыццём летам
парою падзяляемся спаўна
толькі з Сусветам.