Непрыкметна я знікну і ціха – шукаць не трэба.
Змые дождж лістапада з паверхні мае сляды.
Застанецца адное – нягучнае слова-срэбра,
Быццам адлюстраванне фатальнай маёй бяды.
Знікну я незаўважна, нібыта туман на ранні,
Вецер высушыць слёзы, а сонца прагоніць сум.
Сябар мой, ты дазволь загаіцца душэўнай ране,
Прыкладзі маё слова туды, дзе трапляў бізун.
І няхай ад мяне застанецца адна папера –
Камякі з неразборлівым почыркам змагара,
Форма слова не мае значэння, калі ў ім вера
І надзея, што хутка з плячэй упадзе гара.
25.10.2022
Знiкну
© Copyright: Вершы, 2022
Свидетельство о публикации №122102500642
Свидетельство о публикации №122102500642
Рецензии
Цудоўны твор, такі шчымлівы і кранальны, па-добраму сумны, але без пачуцця безвыходнасці) Асабліва вось гэты радок спадабаўся- "Прыкладзі маё слова туды, дзе трапляў бізун."
Василь Гардзиенак 29.10.2022 14:19 • Заявить о нарушении
Василь Гардзиенак 29.10.2022 14:19 • Заявить о нарушении