У лысую і,
абсалютна навекі,
цвярозую галаву - цвік,
дзінькнуло,
няма ўжо,
чараўніцтва у выразе пачуццяў,
а душа...
Задубела.
Ды не, я яшчэ магу,
Сашкай, каханым маім
прыкінуўшыся,
збацаць чагосьці такога.
Свістулька,
вось, толькі свістульчік,
усе, што засталося.
Мне.
Трэба ж,
неяк,
у цянётах Рунэту,
хоць чымсьці,
прастора ў смятану збіваючы.
Спрабаваць...
Не патануць.
Свiстулька
© Copyright: Ицхак Скородинский, 2022
Свидетельство о публикации №122102304513
Свидетельство о публикации №122102304513
Рецензии