Як бы ноч не ткала чорныя сурвэткi,
Зорачкi свiдруюць цемень прамяньком.
Нiжуць неба, чарнату i бездань, з мэтай
Сэрцы варажыць нам, растапiўшы ком…
Што дзянькi наступяць, нам даюць надзею,
Каб залiць прасторы зыркiм аганьком.
Вырвуцца праросткi, што за мiр хварэюць,
Сонца дзiўным промнем загляне у дом…
Нам бы ўшанаваць i не згубiць, мажлiва,
Свой крышталiк лёсу, мар сваiх дзядоў,
Каб квiтнела мова, як у летку нiва,
Птушачкi шукалi родных берагоў.
Родныя берагi
© Copyright: Мария Мучинская, 2022
Свидетельство о публикации №122101906336
Свидетельство о публикации №122101906336
Рецензии