На ростанях Любовi - 15 -

Виктор Шатило
Каханая! мы міг - у жыцці!
Такі віхрысты і выразны шляхам
Я! адолець - разам. Па-над шляхам,
Мне гэты шлях... І прагну ісці.
       Эквілібрыстыка. Найперш, душа.
       Найгоршае яе - чужое няньчыць...
       Душу любоў "чужая" пераляльчыць...
       (Сябе караць! сябе вініць спярша!)
Парнас яшчэ... тужыць? - дык ладзіў.
Паставіў бераг на берагі
Уздоўж каралей цяглавай ракі. -
Чалавецтву Чалавек здрадзіў...
       Жыць. Цяпер. У свеце мір сеяць
       Думкай думнай думкі! Разбіваць?
       Наноў між чвыру лірыку ствараць?
       Хімер умоўны край зружавее?..
Ах, любая! вачмі зноўку - сум.
Разлог і лямант, пыл і час адвагі.
Законнік крыўдзіць шалі раўнавагі!
Нясконцай мітусні чарніць прыдум.
       Памежжа адлегласць - даляглядаў пень 
       На крылах Феніксаў. Зноў шугаюць
       Рыфмы. Служкі. Рай пераствараюць!
       Агніць, цямнее, а прыходзіць дзень.


© Copyright: Виктор Шатило, 2022
Свидетельство о публикации №122101503174
Список читателей / Версия для печати / Разместить анонс / Заявить о нарушении
Другие произведения автора Виктор Шатило
Рецензии
Написать рецензию
Другие произведения автора Виктор Шатило