На ростанях Любовi - 14 -

Виктор Шатило
...Ачнецца зніч. Зоры на каменні.
Прывабны цень сядзе на зямлю.
Я паўтару магічнае "люблю".
Душа, ты помні: у Натхненні!
       Дзень хмар над пругкай кладкай. 
       Прыгожай рыскай зоркі аддзялю!..
       Ўздым яны і плёскатам "люблю", -
       Узвей - смарагд! - над роднай хаткай!..
Каб затрымаць, прамаляваць Сусвет,
Іншай вызначыцца вышынёю
І наталіць крысо, каўнер - вясною,
Любві маёй узняцца ў Сусвет!..
       Вятрыскамі мая любоў - зямлі.
       Тчэ за дзвярыма "Ці аб тым сумую".
       Аб тым! не моўчкі пашкадую,
       Калі пачуцці гонарам былі!
Плён стрэў - стрэл, дзе небасхіл!
Званкі чаропцы рассыпаных дажджынак!..
Нітцы вір - сцюжных павуцінак!
Сонцу - у дзежцы - ззяць напругай сіл!..
       Зірну. Зямля? Знакавай заўвагі
       Кіруюць дні - спрыт і круталі.
       Столькі чуць, убачыць дні маглі:
       Хто жыў - пакаштаваў развагі...


© Copyright: Виктор Шатило, 2022
Свидетельство о публикации №122101203420
Список читателей / Версия для печати / Разместить анонс / Заявить о нарушении
Другие произведения автора Виктор Шатило
Рецензии
Написать рецензию
Другие произведения автора Виктор Шатило