Максiм Багдановiч. Зорка Венера
Зорка Венера
Зорка Венера ўзышла над зямлёю,
Светлыя згадкi з сабой прывяла...
Помнiш, калi я спаткаўся з табою,
Зорка Венера ўзышла.
З гэтай пары я пачаў углядацца
Ў неба начное i зорку шукаў.
Цiхiм каханнем к табе разгарацца
З гэтай пары я пачаў.
Але расстацца нам час наступае;
Пэўна, ўжо доля такая у нас.
Моцна кахаў я цябе, дарагая,
Але расстацца нам час.
Буду ў далёкім краю я нудзіцца,
Ў сэрцы любоў затаіўшы сваю;
Кожную ночку на зорку дзівіцца
Буду ў далёкім краю.
Глянь іншы раз на яе, – у расстанні
Там з ёй зліём мы пагляды свае...
Каб хоць на міг уваскрэсла каханне,
Глянь іншы раз на яе...
Максим Богданович
Звезда Венера
Снова Венера взошла над землёю,
О миге светлом напомнила мне...
Помнишь, когда мы встречались с тобою,
Так же Венера сияла во мгле.
И с той поры начал я упиваться
Небом ночным, ту звезду я искал.
Тихой любовью к тебе разгораться
Пламень в душе моей стал.
Но расставания миг наступает:
Видимо, доля такая у нас.
Страстно любил я тебя, дорогая,
Всё ж расстаёмся сейчас.
Буду в далёких краях я скитаться,
В сердце любовь сохраняя свою,
Каждую ночь той звездой наслаждаться
Буду в чужом я краю.
Ты посмотри на неё – и в разлуке
Взор твой сойдётся с моим.
Песни любовной воскресли чтоб звуки,
Ты на звезду посмотри.
Свидетельство о публикации №122101200140