Мне засталіся толькі вершы,
Няма дарогі ў родны край.
Так, доля выдала адчай,
Ды з лёсам гэткім я не першы.
Не першы я і не апошні,
Каму чужым стаў родны край,
Што апынуўся ў лапах зграй,
Дзе без слядоў знікае кожны.
Ім ненавісны вольны дух
І людзі вольныя ад страху!
Іх мара нас у кола жаху
Загнаць і супыніць наш рух.
Не першы я ахвяра долі,
Што хунта выпісала мне,
Але і цёмны час міне
І заімжыць вясёлкай поле!
Вы, людзі, верце! Божай кары
Ніводзін злыдзень не міне
І хутка ў роднай старане
Здзяйсняцца волі нашай мары!
Здзяйсняцца волi нашай мары!
© Copyright: Станислав Шастак, 2022
Свидетельство о публикации №122101103534
Свидетельство о публикации №122101103534
Рецензии