Да шчыкалатак быў абутак
З лазовай, ліпавай кары.
Нагоняць успаміны смутак
Аб даўняй беднае пары.
Кару здзіралі, звалі «лута»,
Са скуры былі пасталы.
З кажуха ў лад капсні – абутак...
Дзяцюк быў рады і малы.
З пянькі пляліся ладны курпы,
Вяровачкі – аснова іх.
Маглі назваць таксама курплі,
Абутак добры маладых.
Падшытыя надзейна скурай,
Насілі назву – лабакі.
Заможныя – былі фігурай,
Іх абувалі мужыкі.
А бедныя спляталі з пруцця,
Была іх назва – баталы.
Глыбокія, зусім не гнуцца,
То не са скуры пасталы.
Пералічыла я абутак,
Ён адыйшоў у мінулы век.
Радзіма... край бядотны... смутак...
Шукаў ратунку чалавек.
Абутак
© Copyright: Татьяна Цыркунова, 2022
Свидетельство о публикации №122101102055
Свидетельство о публикации №122101102055
Рецензии