Сяточны дзень на дзіва ясным быў,
Над Мінскам сонца яснавока зяла
Кружлялі ў чыстым небе галубы,
І музыка пад воблакі ўзлятала.
Ды раптам хмара чорная, бы ноч
Сабой закрыла неба над сталіцай,
І над Нямігай з градам хлынуў дожджь,
Загрукаталі высі ў бліскавіцах.
Панічна моладзь бегла на прасткі –
У пераход схавацца ад заалевы;
З даждджом і громам зліўся плач людскі,
Забылі ўсе пра музыку і спевы.
Ім не хапіла мудрасці тады –
Астанавіцца ды перахрысціцца.
І, можа, не было б такой бяды…
Не дай Гасподзь, другім так памыліцца!..
…Як напамін, як выкуп ад бяды –
Паўстаў гранітны помнік як дакора.
Ідуць з жалобай родныя сюды,
Слязою амываюць боль и гора…
Помнiк на Нямiзе
© Copyright: Валентина Кульбеда -Бакунн, 2022
Свидетельство о публикации №122100903071
Свидетельство о публикации №122100903071
Рецензии