Сонейка ўстала, і мне не да сну,
Хочацца бачыць, а зроку няма.
Праца чакае, зраблю ўсё сама,
Дзень прабяжыць за хвілінку адну.
Сонца высока, а мне ўсё імгла,
Хочацца бачыць, а зроку няма.
Ўсё парабіла, пляценне ўзяла,
Пальчыкі – вочы, жыву нездарма.
Плакаць няма калі, ноч на двары,
Сніцца мне вёска і дом наш стары,
Сонейка яснае, рэчка, сады,
Сцежкі, якімі хадзіла тады.
Ўбачыла ўсё – адпачыла душой…
Вочы адкрыла – пакрыта ўсё мглой.
Лёс мой такі…Не мой грэх, не віна…
Бог памагае, і я не одна…
Лёс
© Copyright: Валентина Кульбеда -Бакунн, 2022
Свидетельство о публикации №122100903016
Свидетельство о публикации №122100903016
Рецензии