Зинаида Гиппиус. К пруду. Рус. Бел
Я не хочу тебя обидеть,
Но слишком больно ненавидеть,-
Я не умею жить с людьми.
И знаю, с ними — задохнусь.
Я весь иной, я чуждой веры.
Их ласки жалки, ссоры серы…
Пусти меня! Я их боюсь.
Не знаю сам, куда пойду.
Они везде, их слишком много…
Спущусь тропинкою отлогой
К давно затихшему пруду.
Они и тут — но отвернусь,
Следов их наблюдать не стану,
Пускай обман — я рад обману…
Уединенью предаюсь.
Вода прозрачнее стекла
Над ней и в ней кусты рябины.
Вдыхаю запах бледной тины…
Вода немая умерла.
И неподвижен тихий пруд…
Но тишине не доверяю,
И вновь душа трепещет,- знаю,
Они меня и здесь найдут.
И слышу, кто-то шепчет мне:
"Скорей, скорей! Уединенье,
Забвение, освобожденье —
Лишь там… внизу… на дне… на дне…"
***
Не асуджай мяне, зразумей:
Я не жадаю цябе пакрыўдзіць,
Але занадта балюча ненавідзець,-
Я не ўмею жыць з людзьмі.
І ведаю, з імі — задыхнуся.
Я ўвесь іншы, я чужой веры.
Іх ласкі жаласныя, сваркі серы…
Пусці мяне! Я іх баюся.
Не ведаю сам, куды пайду.
Яны ўсюды, іх занадта шмат…
Спушчуся сцяжынкаю адхоннай
Да даўно заціхламу пруду.
Яны і тут — але адкручуся,
Слядоў іх назіраць не постаці,
Няхай зман — я рады зману…
Адзіноце аддаюся.
Вада празрысцей шкла
Над ёй і ў ёй кусты рабіны.
Удыхаю пах бледнай ціны…
Вада нямая памерла.
І нерухомы ціхі пруд, дзе муць…
Але цішыні не давяраю,
І зноў душа трапеча,- ведаю,
Яны мяне і тут знойдуць.
І чую, хтосьці шэпча мне:
"Хутчэй, хутчэй! Адзінота,
Забыццё, вызваленне —
Толькі там… унізе… на дне… на дне…"
Перевёл Максим Троянович
Свидетельство о публикации №122100601958