свая

Я спадзяюся, усё адно згарыць
У полымi нязбытнае жыццё,
Як стары клен у маiм двары,
Гады ператварыўшы у забыццё.

Дарую слезы, што не маюць быць,
Бо лепшы час выключна зараз.
Навокал павуцінне блыскавіц,
Дарэмная, свая затое, мара.


Рецензии