Бывае, уранку станеш ля вакна,
На караблі з аблокамі глядзіш,
І прыйдзе думка да цябе адна:
Як добра, што ты вось так стаіш,
Што можаш пасміхацца ад душы,
Цяпло ад сценаў родных адчуваць
І што так лёгка і пакойна жыць
Не мае ўлады хтось перашкаджаць.
Але, калі азірнешся ўсюды -
На сэрцы так балюча затрымціць -
Як свет сабе падпісвае прысуды -
Вайной замест квітучасці ісці.
Як так?! Як можа стацца так?!
Дзе штось мы не ўсвядомілі ў мінулым?
Каб мір ператварыць у бардак,
Каб нянавісцю і абразай думаць?!
Ніколі мне таго не зразумець:
Ні пад прымусам кулі, альбо кратаў…
Жывем жа, каб дабро па свеце несць,
А не вайной хадзіць на званых братаў.
Бывае
© Copyright: Мара Дарам, 2022
Свидетельство о публикации №122100206971
Свидетельство о публикации №122100206971
Рецензии