Ирина Жизневская. Моему любимому поэту

Там, где транспорт не дышит, не шалит интернет,
Там стихи  ночью  пишет  мой  любимый поэт.

В разнотравье  лугов  нежных зорь  переливы,
У речных берегов дремлет плёс  молчаливый.

Там  закат,  как вино, терпкий  и бархатистый.
А туман  там  –  хмельной, и созвездий  –  монисто.

У него в руках – ветры. Ливни, солнце, цветы.
У меня  –  километры.  Магистрали.  Мосты ...

...Дождь размыл силуэт...  Мутным стало стекло ...
— Ты что, плачешь, Поэт? –  Так ... с окна натекло ...

 
 ***

Майму любімаму паэту
 
Там, дзе транспарт не дыхае, не сваволіць інтэрнэт,
Там вершы  ўначы  піша  мой  любімы паэт.

У разнатраўе  сенажацяў  далікатных світанкаў  пералівы,
Ля рачных берагоў дрэмле плёс той маўклівы.

Там  заход,  як віно, даўкі  і аксаміцісты.
А туман  там  –  хмельны, і сузор'яў  –  маністы.

У яго ў руках – вятры. Ліўні, сонца, кветкі.
У мяне  –  кіламетры.  Магістралі швідкі ...

...Дождж размыў сілуэт...  Каламутнае шкло ...
— Што ты, плачаш, Паэт? –  Так ... з вакна нацякло ...

Я ў восеньскі сум капну шчасця бальзам,
Маіх  вуснаў прыціснецца мабыць ён сам ...

    Перевёл Максим Троянович