Што за гукі! нерухомы малю
Салодкія гукі я;
Не ўспомню вечнасць, неба, зямлю,
Самога сябе я.
Усемагутны! што за гукі! ціха
Сэрца ловіць іх,
Як пустэльні падарожнік дзікі
Кроплі вод жывых!
І на душы яны зноў нараджаюць
Сны вясёлых гадоў
І ў строі жыцця прыбіраюць
Усё, што спіць даўно.
Уздымаюць вобраз тыя гукі,
Вобраз родны мне;
Здэцца, чую развітання мукі,
А душа ў вясне.
І я зноў без страху наталяюся
Атрутай мінулых дзён,
І я зноў у думках аддаляюся
Слову, што палон.
(1814 ~1841)
М. Ю. Лермонтов. Гукi
© Copyright: Виктор Шатило, 2022
Свидетельство о публикации №122092503669
Свидетельство о публикации №122092503669
Рецензии