(1830 г.) (26 жніўня)
|
Зірні на воч маіх узор,
Хоць лёсу сонца на адхон
Не ўзыходзіць ад тых пор
Як думкам жыць не ветлых дзён.
Сляза, каторая не раз
Зайграць наважвалася прад табой,
Агнём не сыдзе на гэты час,
На смех падсунуты жальбой.
||
Смяялася нада мной ты,
І я агідай адказаў -
Адтуль сардэчныя халады
Я ўжо нічым не адмяняў.
Нішто не лучыць болей нас,
Нішто не верне супакой...
Хоць сэрца шэпча да прыкрас:
Я не магу без той адной.
|||
Я нёс ахвяры другім бажкам,
Ды калі першыя гады
Цвісці не ў стане годна нам -
Чым іх цяпер падменіш ты?..
Чым супакоіш маё жыццё,
Калі абрынула ў снах
Надзеі ў попел, забыццё
Маёй краіны?.. А мо і... ах!
М. Ю. Лермонтов. Стансы
© Copyright: Виктор Шатило, 2022
Свидетельство о публикации №122092503488
Свидетельство о публикации №122092503488
Рецензии