З беларускага краю не паеду никуды

З беларускага краю не паеду нікуды.
Адзінае, роднае, маё тут усё.
І нават з Егіпту караваны вярблюдаў
Не змусяць круціцца ў той бок калясо.

У мяне ёсць сваё, у мяне ёсць радное,
І кінуць яго - зняважыць сябе.
Як быццам не ёсць тое святое,
Каб ляжаць на зямлі ў празрыстай расе.

Углядацца ў неба, што нада мною
Адчыняе прасторы ўсіх далячынь.
І ў сонейка гледзячы, дзівіцца парою
Ад тых захапленняў, ад светлых вышынь.

Грэе зямлю - народ, значыць, грэе.
Адзіная моц на прасторах зямлі!
І вецер ціхуткі павольна так вее:
"Сваю родную землю ў сэрца вазьмі".


Рецензии