Ліловы час. Падкладвае промні.
Узважыць дол, санлівыя сады.
Так апалоніла мяне сабою ты -
Не лёг цень срэбны на скроні.
Каб чаборыў, цвіў у Сусвеце,
Сярод бязладдзя, могілак-скляпоў,
Ты - дзіця, матрыца вякоў -
Усміхнулася. Умеюць гэтак дзеці!
З дзіцячых мар сплятаў табе вянок.
І з летніх рос каваў табе пярсцёнак.
Паміж гасцінца вавёрчыных сасонак
Пранёсся на дзядзінец-катушок...
Блукаў, прыцэльны; птушак галасамі,
У гоман рэха датрымаў душу.
І разумеў: без цябе зблуджу
І пагатоў блукаць і - галасамі
Блукаў... Адзін. А ты, агмень душы,
На вастрыні сэрцу - небасхілы;
Азнаў давер уцямны іншай сілы:
Не мёрзнуть заставацца ля мяжы!..
Ты, жывая, пацерка кахання.
Развіднеў. Адкратана любоў.
Сярод бязладдзя болю вякоў
Такое атрымаў дараванне!
На ростанях Любовi - 8 -
© Copyright: Виктор Шатило, 2022
Свидетельство о публикации №122092203014
Свидетельство о публикации №122092203014
Рецензии