Лунацiчкаю вярэдзiшся у сэрцы

Лунацічкаю вярэдзішся ў сэрцы

Месяц лунацічкаю вярэдзішся ў сэрцы,
о
не
падзеленай
любові?!

А якая, мой даўні дружа,
патрэбна нам была б яшчэ –
мы павязаныя былі.
Аб, як мы павязаныя былі тады…
І...
Вядома ж…
Таемнае нешта,
незразумела чароўнае нешта,
трэба нам было тады,
каб толькі ў душы,
каб нідзе - ніколі - нікому.

А табе?!

Нават пад катаваннем я не прызнаўся б у тым, што…

А ў чым?!

... Сэрца ўрывалася,
бо я адчуваў,
ўсёй душою сваёю
я адчуваў, што
пад тым жа пустым лунацізмам і ты…

Ты так не хацела каханне са мной падзяляць…
АЛЕ ВОЧЫ, воны ...ВЫДАВАЛІ!!!

Месяцам стала
рагатым,
бадзёрым,
распусны
наша бяда…

Я знайшоў
цела ўзаемнасць з другою –
без мінуўшчыны я жыў –
так бясстрашна,
так ціхамірна…

Але!!!
ВЯСНОЙ ...
У ПОЎНЮ!!!

Выць не магу, засмяюць,
а запіць, заштурхаюць у кутузку…
І я,
маюся
кожнай вясной,
у поўню
аб
не
падзяляць,
адзінай у гацім жыцці,
АДЗІНАЙ
ЛЮБОВІ.