На ростанях Любовi - 7 -

Виктор Шатило
Цюрчыць прыкмета. Веру капяжам.
У вочы ўглядацца наваколлю.
Шукаць ва ўсім сапраўднейшую волю
Тут, на зямлі, дзе вечны тар-та-рам.
       Тут, на зямлі, нясконцымі вятрамі
       Прадвесце чуў у пік шчаслівы дням -
       І век сцярог па сховах яго нам:
       Любоў - такую - набліжалі самі...
Цяпер рой зор - гукі капяжа.
Праз скавытанне завірухі
Асэнсаваў: тут кружаць духі!
Пні дрэў лагодай ажно свецяць нам!..
       Цяпер спагады болей да людзей.
       Жывы цяпер, вонкі захапленнем,
       Нібы дабру, адсыпаны насеннем, -
       "Трохкутнікі" маіх былых надзей...
Каханая! так будзе заўсёды.
Плытка мілі лашчаць зноўку лён!..
Задуменны бор - існы звон.
Думкі птушак утвораць пералёты...
       Каханая! любі, любі за тое, -
       Межамі зла сцюдзёныя прасторы, -
       Агнявікі ж прайшлі ваду, іх горы.
       У строях, не падобных на паліто...


© Copyright: Виктор Шатило, 2022
Свидетельство о публикации №122091908040
Список читателей / Версия для печати / Разместить анонс / Заявить о нарушении
Другие произведения автора Виктор Шатило
Рецензии
Написать рецензию
Другие произведения автора Виктор Шатило