То перчык, то стручок, але ж ля свае хаты,
Ёсць бульбы чыгунок, зялёныя салаты.
Стог скошанай травы, духмянай, не папрэлай,
Таму і люд жывы, без спраў не захварэлы.
Ля плоту гарбузы, сланечнікі смяюцца,
Нагодай увайшло да всёскі міралюбства.
Не гінуць ад цнаты выгоністы ажыны.
У хаце ўсе куты без прусакоў ажылі.
Каб быў вышэйшы дом, ды дзе там – не сталіца.
То пазяхне дымком, то комін заіскыцца.
Пакоі б пашырэй, бабуля ўздыхнула,
Гурт лепей да людзей – душа душу адчула.
Тут да прышэсця – рай, на вуснах словы Бога,
Сабаку не чапай, не пусціць да парога.
Жыве сабе сяло, жыць – не пячэнне есці,
Тут п’яніц не было, без свята чарку несці.
Яечкі да цыбулі, нарэзанае сала,
Па еднай пацягнулі, каб жа не замінала.
Усё памяццю бацькоў і клопатам улады,
Не адыйшла любоў, не мерана спагады.
Живи село
© Copyright: Максим Троянович, 2022
Свидетельство о публикации №122091805934
Свидетельство о публикации №122091805934
Рецензии
