Кароста той, тваёй красы
тваёй
красы,
сыдзе з аблічча...
Усё жыццё твая праступіў скрозь яе,
як быццам зруб бяздоннага калодзежа,
па горла…
А тут і я яшчэ,
і стомлены й няголены...
Даўны, даўно
і зніклы,
і забыты…
Як не хавай,
заўважыш здзіўленне
няўмольнасцю і
твайго старэння…
Ты будзеш,
як калісьці, усміхацца,
перадаваць смешныя плёткі - просьбы…
А пасля
ДОЎГА, ДОЎГА, ПЛАВІЦЬ ЗОРКІ…
Каб хоць на вуліцы,
не разрыдацца…
Свидетельство о публикации №122091205965
и твоих почти не понимают
букв и слов
но что скажи ты делаешь с душой
она то плачет то вздыхает
и значит я ещё живая
и боль и радость чувствую ещё
........
с теплом и уважением
Марина Червякова 18.09.2022 20:15 Заявить о нарушении