Нi цябе, нi Парыжа
і, як загнаны звер, прыкідваецца мёртвай,
а сэрца…
Не рыфмуецца з жыццём.
...А з люстэрка тупа глядзіць на мяне
дзядок – нячысцік слоўны
каб жыццё датрываць да канца…
ШТО ЗА ДЗІВА!
Ёсць мне за што ўчапіцца –
жывога гусака вылавіўшы на планеце Зямля,
выдзіраць
пару пёраў лепей,
з картрыджаў старых рыхтую чарніла…
І ноччу
над лістом белапенным
свае буркавання пачынаю расчэрчваць…
Сад…
Вось, дарожка, пырнікам зарослая слізкім
да абрыву…
Цень твой над абрывам,
месяцам асветленая –
голас - выразна –
- Усё, мой каханы, бывай!
Ні цябе, ні Парыжа
я ўжо ніколі не ўбачу-у-у…
Лячу за табой –
Божа –
рэбры!
…Апамятацца,
лёд прыклаўшы да галавы прасветленай,
паўтараю за рэхам тваім...
Ні цябе,
ні Парыжу,
я ўжо…
Ніколі, ніколі, ніколі…
Свидетельство о публикации №122091002933
Але ж ў міжрадкоўі вершаў той самай птушкай трапечацца й надзея, што ўсё яшчэ можа
здзейсніцца, як Божы цуд... У Вас моцная метафарычная састаўляючая ў тэкстах. А каб яшчэ папрацаваць над граматыкай, а не скарыстоўваць, часам, пераклад з падрадкоўніка(подстрочника)- было б выдатна!
Няхай надзея і вера не пакідае Вас!
З цеплынёй,
Ядвига Довнар 11.10.2022 11:25 Заявить о нарушении
Ядвига, как можно мои текстЫ так суриозно и с цепдынёй обсуждать?
Я родом з Гамбринуса, что с меня взять.
Да...
Ицхак Скородинский 11.10.2022 21:56 Заявить о нарушении