Поэма
Дни блёклые- ничьи ли, а ночи что в колодце
бездонном умирают, за нас ли кто, смеясь,
живёт да поживает все луны, солнца, звёзды?..
о, Матушка моя.
Стихи мои такие, что некому читать их,
а жизнь моя такая, что некому её...
последняя из жён вдруг что мать нагрянет татью-
и нить прервёт.
перевод с польского Терджимана Кырымлы
из сборника Poemat, Stefan Napierski
исходник см.в комменте, прим.перев
Стефан Наперский. Поэма
© Copyright: Терджиман Кырымлы Третий, 2022
Свидетельство о публикации №122090107131
Свидетельство о публикации №122090107131
Рецензии
POEMAT
A dnie są takie blade, jakby były niczyje,
Noce są takie czarne, jakby marły w studni bez dna,
Zawsze ktoś za nas łaskawie drwiące godziny żyje,
O Matko, Matko ma.
Moje wiersze są takie, że niema ich komu czytać,
Moje życie jest takie, że niema go komu żyć —
Może przyjdzie nareszcie ostatnia, matczyna kobieta
I przetnie nić.
Stefan Napierski
Терджиман Кырымлы Третий 01.09.2022 21:34 • Заявить о нарушении
A dnie są takie blade, jakby były niczyje,
Noce są takie czarne, jakby marły w studni bez dna,
Zawsze ktoś za nas łaskawie drwiące godziny żyje,
O Matko, Matko ma.
Moje wiersze są takie, że niema ich komu czytać,
Moje życie jest takie, że niema go komu żyć —
Może przyjdzie nareszcie ostatnia, matczyna kobieta
I przetnie nić.
Stefan Napierski
Терджиман Кырымлы Третий 01.09.2022 21:34 • Заявить о нарушении