Як зваць такое пачуццё,
Што душу разрывае шырай
І паўнаводнай глыбінёй,
Што больш за веліч небасхіла?!
Калі я недзе ўдалечы
Заплюшчваю вочы ўзмрок,
Каб вобраз самай роднай рэчы
З’явіўся перада мной на крок.
Як зваць той усплеск пяшчотнай хвалі,
Што да мурашак прабівае,
Калі я бачу на экране
Мясціны родныя ды гаі?!
Калі я чую гукі мовы,
Што мне знаёма ад калыскі,
Увысь уздымаюцца прадмовы
Маіх дзядоў и продкаў блізкіх.
Усё ўнутры ўрачыста бае,
Калі ступаюць ногі долу
Роднай зямлі, мясцінаў краю
І самых улюбленых прастораў.
Як зваць пачуцце чыстай веры
У спадчыну, што нам даецца,
І неаб’ятныя памеры
Ласкавых адгалоскаў сэрца?!
Не трэба назву мне шукаці.
Яна як шчырае каханне,
Жыве са мной, у бацькоўскай хаце
І ў кожным з мамаю спатканні.
Мая Радзіма дарагая,
Я да цябе у штодзённай смазе
Як да Усевышняга звяртаюсь
З любоў’ю да тваіх прыкрасаў.
Liubou da Radzimi
© Copyright: Мара Дарам, 2022
Свидетельство о публикации №122082307280
Свидетельство о публикации №122082307280
Рецензии