Я пупавінаю сваёй
З Айчынай паяднаны.
Малюся з ёй, смуткую з ёй --
Да скону ёй адданы.
Не выбіраў я гэты кут --
Яго абралі продкі,
Каб я тут жыў і марыў тут,
Каб водар піў салодкі.
Ці не таму Айчыны боль
Я адчуваю сэрцам?
Жыцця яе іграю роль
І вымяраю сэнсам.
Ці не таму свой новы верш
Зноў прысвяціў Радзіме?
Мне з ёю жыць і дыхаць лепш --
Яна мой крыж адзіны.
Нясу яго, нібы Хрыстос --
Ім лёс свой вымяраю.
Хто з верай дум айчынных рос --
Крануўся сэрцам раю.
15.08.2022. Заслаўе
Повязь
© Copyright: Валерий Познякевич, 2022
Свидетельство о публикации №122082305589
Свидетельство о публикации №122082305589
Рецензии