Яна скора паедзе

Алесь стаміўся, а яму ўжо тэлефанавала яго студэнтка , мабыць сумавала . Ну вось падумаў, што зараз скажа , што нікуды не пойдзе.
 І Нават хутка экзамены скончацца , і яна паедзе да дому на адпачынак да бацькі. А потым зноў прыедзе
  Нешта варухнулася у яго сэрцы, крыху стала, чамусьці жалка гэтую дзяўчыну і яму ўжо не хацелася адразу абрываць размову.
      Ён успомніў яе хударляваю, с белым тварам, і яснымі вачамі, яе нібыто сапраўдныя пачуцці, не так каб яна яму падабалася, але ж
разумеў, што гэта проста такое, бывае, што калі чалавек ведае , некаторы час каго-нібудь часам з'яўляецца павага, потым знікае, потым з'яўляецца зноў...
    Ён сабраўся і прыйшоў , яна проста
хацела пагуляць, навогул яна хоць і не рэдка бачыла Алеся, а ўсё ж звыкла да яго. Бо яна скора паедзе, але прыедзе зноў, калі пачнецца новы навучальны год. Нават яна хацела папрасіць пагасціць на некалькі дзён ў свой горад, хоць на выходныя, і гаварыла сёння яму пра гэта .Яна пачала захапленна расказваць
пра свой город, пра яго гисторыю. Алесь слухаy и гэта гисторыя здавалася неварагоднай. Здесь зараз ен бачыу; гэтую мясцину перад
сваiмi вачамi. Нибыто кожны куточак
ведала гэтая дзяу;чына,  Але у;сё ж гэты горад здавау;ся чароу;ным, мабыць у; злучэннях слоу; , ёсць такая здольнасць фарбаваць  i прыкрашаць жыцце. Алеся казала як
хистаюцца дрэвы у ее горадзе под час ветру, что ёсць рака ,и на яе ходзяць людзи у;летку, пра вежы, якiя дадаюць маляу;ничасци ...
    Можа быць и правда гэта так-думау Алесь и можа быць яе мясцина зацишней. Але жыцце паусюль жыцце....
 
   Алесь ,  разумеў , што гэта цікаўнасць з боку дзяўчыны,  ўжо мае нейкі намер, але Алесь адмовіўся ад прапановы пагасціць.
    Калі ж браць ўжо душу Алеся, колькі не было ў жыцці , але з'явіліся тая звыкласць і мабыць гэтыя абставіны не маглі ўзварушыць яго.
     Яны селі на лаўцы, каля рэчкі. Ўжо нават быў вечар. Перкотваліся і блішчэлі  сінія хвалі.
-Табе не халодна спытаў-Алесь.
-Не -сказала яна.
-А Потым гаварыла яму, пра што чытала. Ён слухаў, слухаў глядзеў ў сінія хвалі і думаў пра тое, што там на дне спіць і сніць тагачасны рыцар.
Як бы то было захапленнем сваёй душой.