О, родныя мясціны, мой вечны неспакой!
Малюнак кожны дзіўны, як луг што за ракой.
Шуміць ліствою ліпа з буслянкай на галлі –
Аберагае бераг радзімы на зямлі.
Тут самае святое – дзяцінства наш прычал.
І маміны вяргіні, і вечны малачай.
І покатам гасцінец, ажно за паварот,
І рыжы жбан на плоце, здалёку – нібы кот.
А выйдзеш рана ў поле прайсціся па расе –
Табе ківаюць людзі, знаёмыя усе.
На жаль, не ўсе жывыя. І многіх не відаць.
О, родныя мясціны! Краса і благадаць!
Родны прычал
© Copyright: Михаил Курило, 2022
Свидетельство о публикации №122081603356
Свидетельство о публикации №122081603356
Рецензии