Калi нябачна выйсце,
Нясу свой смутак прэч.
Іду адна кудысьці,
Нясу яго, як рэч.
Шкадую не абутак,
А страчаныя дні,
Бо з цягам часу смутак –
Як дзірачка ў брані
Майго жывога сэрца,
Прабітага наскрозь.
Няможна мне памерці,
Пакуль вы побач ёсць.
Я выйшла з Навагрудку,
Да Грузіі дайшла…
Магчыма, хопіць смутку,
Дакладна, досыць зла…
14.08.2022
Смутак
© Copyright: Вершы, 2022
Свидетельство о публикации №122081407065
Свидетельство о публикации №122081407065
Рецензии
Але усякое мутнае пачуццё адыходзiць праз час)
Добры верш
Мария Кулеш 06.03.2024 22:08 • Заявить о нарушении
Добры верш
Мария Кулеш 06.03.2024 22:08 • Заявить о нарушении