Ах, Зяма, Зямочка

Ах, Зяма, Зямачка,
лёсу блазна,
ты вымаліў у жыцці…

Аўсюком таіўся сярод корму конскага,
за шырмай
схаваўшы пакалечанае цела…

Але твой голас! Голас!!!
Гэты трубны галас,
ян распаўсюдзіўся па ўсіх хрушчовак і праспектах
і стаў настолькі ўсім вядомы,
што ты...

Ты выскачыў з лялечнага храма,
як агалошаны...

Стварыўшы, з самога сябе жывую ляльку,
так геніяльна пакульгаў па ўсёй планеце,
што стаў кумірам удоў пары ваеннай.

А, успомніце…

Перад зыходам,
і перад тым, як заслону ўпаў,
апошні дзействам - твой тэлетэатр…

Вось, у глыбіні задрапіраванага крэслы,
зачыніўшы вочы,
сядзіць змучаны Стары…

І раптам, страпянуўшыся…
Пульсуючы далонямі і торсам,
маршчынамі,
вачыма,
носам
і голасам выдатна - сіплым…

Як ты цягнуўся ўвесь да нас,
як ты маліў,
як сцвярджаў,
што смерці, ну, няма ў памоўцы…

Ах, Зяма, Зямочка…
Лёсу блазна,
нам на забаву выпрасіўшы ў жыцці…
Ты ўзяў і растварыўся без астатку…
Увесь…
Без астатку…
Растварыўся у кожным, кожным з нас…