Мне не хапае роднай мовы,
Бо чую толькі ад сябе
Напаўзабытыя ўжо словы
І заліваўся ў журбе.
Яны гучаць мне даўняй песняй,
Што вышыбае слёзы з воч,
Такой надрыўнаю, балеснай
Такою цёмнаю, бы ноч.
Зноў ажываюць сны былыя,
Як кветкі майская вясны,
Калі былі мы маладыя,
Калі жыццём былі яны!
Мне не хапае роднай мовы,
Бо глухне ў краю яе гук,
Гарыць румянец нездаровы
Самотаю халодных рук.
Самота
© Copyright: Станислав Шастак, 2022
Свидетельство о публикации №122072402799
Свидетельство о публикации №122072402799
Рецензии