На парозе

Калі яшчэ прайсці ад калодзежа з кіламетр адкрываўся від на хаты, што сказаць гэта пасёлак быў больш новы , хоць і ўжо доўга жыў тут хросны ,  не паспеў састалець. На парозе Хельгу ўжо чакала Альжбета. Хельга падайшла бліжэй і павіталася,  завязалася якая не якая размова , як заўжды Альжбета зіхацела ўся і была падобна на Велікоднае яйка, але Хельга к гэтаму звыкла і справы тут не было не якой...Як заўжды жонка хроснага спачатку пасадзіла Хельгу пачаставацца з дарогі , спыталася як Галіна Брачыславаўна, як дзіцяці пра працу.
    Хроснага не было ён пайшоў ў лес , якія пачынаўся ,там дзе скончаваўся пасёлак, ўжо паспелі чарніцы...І цябе пачастуе! -прамовіла Альжбета.
      Любіў хростны схадзіць па ягады
, а
Альжбета не любіла збіраць гэтая ягады, бо дужа з ёй вазілася , збірала доўга, а хростны набіраў дзесяцілітровае без усялякіх цяжкасцей. Альжбета была паўнаватая і ёй было цяжка нахіляцца, але яна ўмела і любіла і гатаваць , так што гэта ягада ёй жыцця не сапсавала. Хростны  навогул быў задаволены гатаваннем Альжбеты.
  Марэпа яшчэ спала.
Ў акенца на кухні адкрываўся від на лес , часам Альжбета сядзела і глядзела як павяртаецца хростны.
І нейкае адвечны думкі тады находзілі на яе.
   Прайшла яшчэ гадзіна і прачнулася
Марэпа. Дзіўна але яна крыху  збялела, а можа была яшчэ спрасонку. Яна наліла ў кубачак вады і выпіла, а потым папрывіталася з Хельгай.  Хельга адчула нейкую стомленасць ў рухах Марэпа. Хельге раптам захацелася ўзняцца і патрэсці Марэпу каб тая была больш жывая, хоць і сама Хельга была ўжо не такой
жвавай, але больш напружанай. На хвіліну Хельге здалося , што Марэпа не хоча яе бачыць. Але раптам тая, папрасіла Хельгу  дапамоч заплесці ёй касу .