Я бачыў свет і бачыў радасць,
Што выхадзілі з-пад мяне,
І чуў, як сум сачыўся ў твардасць,
Каб знікла штосьці ў вышыне.
А ў вышыне там штосьці тое,
Што перадаць язык не можа.
Там цэлы тлум змяшаўся ў боі…
Ганец з канём сваім прыгожым…
Адзін ганец… ён такі белы,
Каня такога ж мае ён.
Другі – зусім ужо счарнелы.
Ваюе так, што легіён
Ганцоў белых знемагае.
Становяцца слабей, слабей.
Пасля агнём іх патурае,
Робіцца дужэй, дужэй.
Здаецца, дзіўная ўжо з'ява,
Пра што кажу вам у гэты час.
І я як сын той марнатраўны:
Агонь жыцця ў мяне пагас.
Думы
© Copyright: Михаил Шульговский, 2022
Свидетельство о публикации №122062106200
Свидетельство о публикации №122062106200
Рецензии