Я стомлены, але пакуль жывы.
Нажаль, не паднімаю галавы,
І рукі нібы звязаныя ззаду,
Але чужую не прызнаю ўладу.
Раз'юшаны, бо ўсё жыццё маўчу.
Чакаю, што аднойчы адключу
Эмоцыі свае, націсну кнопку,
Нібы ў канцы радка пастаўлю кропку.
Да той пары згараю я знутры.
Там жнівеньскае вогнішча, сябры,
Усе мае надзеі, спадзяванні…
Там шэры попел вечнага змагання.
21.06.2022
Стомлены попел
© Copyright: Вершы, 2022
Свидетельство о публикации №122062100370
Свидетельство о публикации №122062100370
Рецензии