Лёдам і холадам абліта,
ногі выцягнуўшы, ляжала вуліца.
І ў яе, утыкаючы капыты,
бег конь, як белая курыца.
Конь белы,
на пляц раптам звярнуў,
і бяжыць па крузе.
Чэрапы камянёў - скронь да скроні,
а конь, ім у цемечка,
і яны, яшчэ бліжэй адзін да аднаго.
Выбівае лёд падковамі,
конь белы.
Белы снег.
Дахі, збіты набакір,
лядзякамі акаваны,
і суправаджае рэха гэты бег.
Рэха знікла на маставой.
Конь да Нявы падыйшоў.
Хтосьці крыкнуў ёй: - тррр, дурны! Стой! -
А ён па прыступках на лёд сышоў.
І пайшоў, пайшоў, толькі цішэй.
Зграйка снега над каркам кружылася.
Не заўважылі набакір збітыя дахі,
як ён знік у белым.
Растварыўся.
А калі вясна рвала ў жмуты лёд,
і першы параход ішоў на поўным хаду, па пагодзе,
хтосьці крыкнуў: - Глядзіце, якая груда плыве! -
і ўбачылі чаек, і белага каня на лёдзе.
Перевёл Максим Троянович
Старикан Владислав. Белая лошадь
© Copyright: Максим Троянович, 2022
Свидетельство о публикации №122060204007
Свидетельство о публикации №122060204007
Рецензии
