З ран цы

З раніцы Дзіцятка пачало плакаць, як бы адчула, што маці кудысці пойдзе ,але Хельга яго пакарміла і яно крыху супакоілася. Яно пачало з цікавасцю глядзець на ўвесь свет, добра , што сёння першы дзень і яшчэ можна прыпазніцца. А там ўжо відаць будзе. Хельга паклала хлапчука ў ложачак. Апранула свае крыху цьмянае адзенне, але не сказаць, што гэта ёй не пасавала. Абудзіла Галіна Брачыславаўну...Бо перад адыходам ёй было няёмка, бо звычайна звыкла хадзіць ўжо толькі ў краму і калі прыходзіла была сама сабе гаспадыняй.
  Выпіла з маці горкай кавы. Есці не захацела зусім. Хоць і Галіна Брачыславаўну прапанавала ёй катлетку з яйкам унутры, ці ўзяць салодкага да кавы , цукерку ці пячэнне. Але Хельга была ўжо прамая і цвёрдая як штык .Што сказаць можа гэта была і яе рыса ,вельмі ўжо была падобна ў гэты момант дачка на яе-падумала Галіна Брачыславаўну не ўслых. А сама ж сабе паклала катлетку, бо з раніцы ёй было крыху млосна.
    -А можа адзенешь больш , што светлае сказала -старая.
-А што табе не падабаецца як выглядаю...
-Не ў гэтым справа...
Старой крыху ўжо пандаелі, гэтыя зборы. І сказала ідзі ўжо.
   Хельга як бы не жадаючы, пакідаць
дом раптам рэзка дзёрнулася і пайшла.
    На вуліцы было прахалоднае надвор'е , але не сказаць што дрэннае. Хельга адчувала сябе ўтульна ў сваёй сукенке. Шэрымі і бясконцымі здаваліся дамы , але раптам яна вышла да прыпынка.
   З' еўшы катлетку Галіна Брачыславаўна ўспомніла, што шмат чаго не сказала, што трэба ўзяць паперу і ручку,  нават не спытала ў Хельгі, ці ўзяла , у які бок паедзе. І здзівілася таму, што ў яе за галава і крыху ўсхвалявалася.