Стась Высоцкi 13

У Мiнску

У Кандалакшу ехаць не прышлося,
Прывёў лёс хлопца ў будтрэст чатыры.
Быў снежань на двары. Марозік шчыры
Іскрыўся сіні іней і аздабляў валоссе
Галін ды правадоў Як ланцугі гірляндаў
Яны звісалі серабром махнатым долу.0
Снег сыпаўся на Мінск. На чырвань транспарантаў
На прывакзальны пляц, на дах дамоў наўкола.
На ''Журавінку '' атрымаў Стась прызначэнне,
Дзе як бетоншчык меў прыняць хрышчэнне.

Стась засяліўся ў будаўнічы інтэрнат,
Там месца атрымаў з хкалегам у  пакоі.
Тры ложкі там было, але жылі ўдвое,
А пад вакном прыпынак быў трамвая акурат.
Калега распавёў, што Стась на ''Журавінку''
Назаўтра раніцой трамваем ехаць мог.
На ложак Стась прысеў, здалося, на хвілінку,
Але ўсю ноч праспау затым без задніх ног.
Калега раніцой збудзіў яго на працу.
Падняўся Стась і стаў хутчэй збірацца.

На вуліцы трамвай рассейваў іскры роям,
Што высякаў з дратоў. Іх іней абляпіў.
А сполах тых  маланак так сляпіў,
Што застывала на імгненне ўсё жывое.
Нібыта мураша, цягнуў натоўп з сабою
Па ходніках хлапца ў віск і шоргат шын.
Бялюткі ўвечар снег стаў брудным ад прыбою
Шматлікіх мінакоў і выкідаў машын.
Так прама на вачах шарэў кілім цнатлівы.
Людзей так старыць стрэс - калі юнак, ды сівы.

Трамвай па Горкага  даехаў да Купалы
Ды вываліў натоўп паўсонных ''рабацяг''
Дзень вейкі развінуў, каб даць жыццю працяг
І сонца над ракой прачнуўшыся заззяла.
С Траецкае гары па вуліцы Купалы,
Спусціўся да ракі Стась спешнаю хадой
Праз Свіслач перайшоў і неяк млосна стала
Быў справа катлаван для ''Журавінкі'' той.
''Які будзе прыём і што спытаюць людзі?''
Мільгнула ў галаве. "Ат, неяк ўжо будзе!"

Пад ліпамі ўбаку стаяў крыху нялоўка
Ў адзін паверх дамок. Пакояў пяць.
Праз вокны ранку золата відаць.
Бюро і кадравік і побач іх бытоўка.
Хлапца адзелі ў  касцюм з бавоўны,
Далі кувалду аж на цэлы пуд
І, вывеўшы на двор, сказалі каб ён роўна
Ўсе палі пазьбіваў, былі што там і тут.
На рукі папляваўшы, хлопец разьвярнуўся
Тры палі падраўняў, сагрэўся, распрануўся.

Злаўчыўшыся, як біць, займеў хлапец ахвоту,
Бо паляў тых было можа на тыдні два.
Пацёк пот ручаём, ўспацела галава
А ён няспынна біў, пот выціраў употай!
Натоўпы мінакоў на вуліцы стаялі,
Захутаныя ў футры. Знатны быў мароз.
Хто галавой круціў, а хто праходзіў далей
І, каб і Стась учуў, бурчэў сабе пад нос:
''Бушуе, бо дурны і сіл не ашчаджае!''
Не ведалі яны, што імідж Стась стварае!