У край дарагі, да адвечных вытокаў
Няўтомна сцяжына вядзе,
Дзе вечар прыціхлы з пухнатых аблокаў
Туман у даліне прадзе.
П’янкая чаромха дурманіць і хмеліць,
Вяртае ў даверлівасць сноў,
Бо мроіцца ў іх пацалунак нясмелы
Ля весніц пад ціхай вярбой.
Нас ветразі неслі ў далёкія далі,
У нейкі нязведаны рай,
Ды думкі чуллівыя сны калыхалі
Пра ціхі бярозавы край.
І зноў успаміны ў скарбонку складаю
Пра квецень у майскіх садах,
І, як у юнацтве, трывожна ўдыхаю
Чаромхі хвалюючы пах.
Чаромхи хвалюючы пах
© Copyright: Надежда Момлик 2, 2022
Свидетельство о публикации №122042705422
Свидетельство о публикации №122042705422
Рецензии