Стась Высоцкi 11

Выпускны

Школа - былое!  Выпускны,
Шумлівы,  светлы і вясёлы
Быў у будынку старой школы.
А побач бомкалі званы.
Царква склікала вернікаў да Бога,
А нас - званок апошні за сталы.
Вяла далей жыццёвая дарога,
Дзе школьныя гады  - кусок малы!
Стасёк прыціх - чакае лёс які?
Гучней за ўсіх былі сераднякі.

Цяпер яны былі душой сябрыны,
Як матылькі, ляцелі на святло.
Звінелі чаркі, нешта ў іх цякло.
Гарэлі сонцам вочы Шэйка Ніны.
Іх ззянне чаравала Стася прама,
Размоў карціна ж забівала дух,
Бо села ля "Пшанічніка"-Адама,
Што ў заляцанках быў найпершы зух.
Застылі выпускнога ўспаміны:
Адам і Маліноўскі каля Ніны.

Устаў Бабейка. Сцішыў гоман хвалі.
Узрывы смеху раптам анямелі.
Дырэктар скажа што - ўсе пачуць хацелі
І ў мёртвай цішыні тых слоў чакалі.
Бабейка ж у бакал шампанскага наліў,
Падняў і, гледзячы, як перліць сок лазіны,
Прыціх і сам, стаў мяккім на ўздзіў
І вымавіў: "Для вас прыемныя навіны!
Я рады вынікам! Сардэчна вас вітаю
І  посьпехаў далей з вас кожнаму жадаю!"

"На вас чакае шлях, які вам не вядомы.
Мы пастараліся даць веды для таго,
Каб самастойна да канца яго
Змаглі б прайсці вы без турбот і стомы!
Каб гэты шлях і вас прывёў да мэты,
Каб не прыйшлося доўга вам блукаць,
Каб сэрцаў дабрынёй заўжды былі  сагрэты
І ведалі ў жыцці,  як вам сяброў шукаць!
Бо меркай шчасця ёсць сяброў надзейных кола,
І гэтаму, дай Бог, вас навучыла школа!"

Сказаў, падняў бакал і выдыхнуў: "За Вас!
Вы клас паскораны, бо дзесяцігадовы.
На вас жа падыход педагагічна новы
Праверылі мы з поспехам  якраз!
Вы ж перанеслі тое паскаранне,
Як быццам бы яно было дарамі Бога,
Як лёгкі шпацыр, як цікавае здарэнне
І гэтым збераглі бюджэту грошай многа!
Вы доказ наш таго, што метад навуковы
Дае і ў школе плён і вынік адмысловы!"

Устаў завуч, Клявец. Падзякаваў усім:
Настаўнікам і вучням адналькова!
Напомніў, што вучоба ёсць аснова
Ўсяго жыцця і радасцей у ім!
Ён пажадаў, каб нам пашанцавала
Знайсці і мэту, і да мэты шлях!
Каб веды, атрымалі што нямала,
Былі нам компас і надзей ачаг!
Сказаў: «Паверце мне, што прыйдзе перамога,
Бо з верай у сябе да мэты йдзе дарога!

Івось таму - віват! І будзьце ўсе здаровы!
Хай доўгае жыццё вам напрадзе ўсім Клота!
Хай крочыць з вамі радасць, не турбота,
Каб праўду адстаяць заўжды былі гатовы!"
На гэтым скончыў ён. Бакалы зазвінелі,
Прачнуўся зноўку смех і выйшаў на прастор.
Гадзіны паўтары ўсе за сталом сядзелі,
Пасля зайграў аркестр, запеў з  пласцінкі хор.
Да Стася падышоў на пару слоў Дубіна,
Пакуль размову вёў, з Адамам знікла Ніна!

Стась пасядзець хацеў, ды Давушка Марыя
На "Белы вальс" яго сабе абрала ў пару.
Нібы прачнуўся ён і ад душы даў жару,
Як быццам бы хацеў спаліць масты старыя!
З Марыяй танцаваў пасля ўсю ноч да ранку,
Пасля гурбой усе пайшлі сустрэць світанак.
Стась пінжаком сваім сагрэў Галю-Цыганку
І бляск яе вачэй заззяў ярчэй заранак!
Дарога на ўсход стралой прамой ляцела,
Наперад рушыў гурт, душа ж спачыць хацела

Вярнуўшыся назад, сядзелі ў летняй ночы
На Пінскім тракце тым, што знала Кацярына,
Дзе рос канадскі клён і дзе зусім нявінна
Стась пацалункі піў і цалаваў ёй  вочы.
П'яніла, як віно, і ўсё ўнутры трымцела,
Па жылах цёк агонь, а ў горле стыў камяк,
Шаптала: "Як даўно цябе я ўзяць хацела,
Але ж ты быў сляпы, не заўважаў ніяк!
Сягоння ты са мной! Калі такое будзе?!
Вось падарунак мой - тры пацалункі ў грудзі!"

Чуць збоку ад шашы над Тучай сонца ўстала
Стасёк ляцеў дамоў, не помнячы нічога:
Ці быў той выпускны? Ці мала і ці многа
Цыганку цалаваў? І як такое стала?
Заснуў, прыехаўшы, ў трусах на сенавале
Збудзіла мама, бо зайшла ў госці Ніна.
Стась выйшаў да яе. "А па табе "стралялі:
Тры раны аж!"- сказала з едкім кпінам.
Ах, наш юначы пыл! Чаму чакаць не ўмеем,
Таго, хто сэрцу міл, хаця ад жарсці млеем?