Минае дзень, ноч гаспадыняю прыйшла.
Саткаушы цемру, неба укрыла.
З сабою россып зорак прынясла,
Умелаю рукою зноу прышыла.
Яны приветлива мигаюць з вышыни.
А на праменнях гойдаюць анелкау.
Таму дрыжаць у адвечнай цишыни.
Паволи потым, прападуць на золку.
Мне падабаецца на гэты цуд глядзець,
Ад усих хаваючы дзивоснае жаданне:
У бязмежную прастору паляцець,
Каб вандраваць у зорным скрыжаванни.
Бо чалавек имкнецца усе паспець.
Нас вабиць свет чужы, хоць и прыгожы.
Але ж дапушчаны ци будзем зразумець,
Уникнуць у промысел той Божы?..
Зорнае неба
© Copyright: Галина Данько, 2022
Свидетельство о публикации №122042504752
Свидетельство о публикации №122042504752
Рецензии